Twaalf- en dertienjarige jongens en meisjes belanden elk weekend stomdronken op de spoeddiensten van Belgische ziekenhuizen. Op jaarbasis gaat het om honderden kinderen. Artsen spreken hun bezorgdheid uit. Wie te vroeg begint met het drinken van alcohol, riskeert verslaving, heeft een hogere kans op hart- en leverziekten, en breekt de groei van de hersenen af. Kortom: drinken, en in het bijzonder overmatig drinken op jonge leeftijd, is een nagenoeg niet te remediëren aanslag op de gezondheid. Dat is wetenschappelijk bewezen.

Zonder enige twijfel is dat allemaal juist. Maar is dat het enige verhaal dat we nog kunnen vertellen? Dat het schade toebrengt aan de gezondheid? We heffen het morele vingertje niet meer, we spreken zeker niet meer over hel en verdoemenis, we hebben het nu over de volksgezondheid (en over de kostprijs en over verzekeringen…) Maar moeten we niet ook een ander verhaal vertellen, een verhaal dat zich voorbij wetenschappelijke bewijsbaarheid begeeft: over de betekenis van geluk of van een zinvol leven?

Wat betekent het voor jongeren dat ze opgroeien in een wereld die het verzuimt om met hen over de moeilijkheden van een zinvol leven te spreken en die voor hun doen en laten (te veel drinken, te weinig lezen, te veel twitteren) als maat de functionering van hun brein hanteert?