Politiek gaat over taal. Of: de inzet van politiek is taal. Weinigen zullen dit tegenspreken. Alleen verkeert de Belgische politiek al decennia in de waan dat die taal samenvalt met een streek- of landstaal. Daarom staan Nederlandstalige Vlamingen en Franstalige Walen tegenover elkaar en achten sommigen een Vlaams front nodig en haalbaar. Ze gaan ervan uit dat Vlamingen het met elkaar kunnen vinden, omdat ze Nederlands spreken, en in een onvermijdelijk conflict komen met Walen, omdat die Frans spreken. Toch is het niet moeilijk om je in te denken dat een milieubewuste, ecologisch geïnspireerde Vlaming makkelijker zal overeenkomen met een milieubewuste, ecologisch geïnspireerde Waal dan met een Vlaamse nationalist; of dat een communistisch gezinde Waal makkelijker zal overeenkomen met een communistisch gezinde Vlaming dan met een Waalse liberaal. Nederlands- en Franstalige ecologen spreken eenzelfde taal: de taal waarin de zorg voor het milieu en het klimaat, de behandeling van dieren en planten cruciaal zijn. Vlaamse communisten en Vlaamse liberalen spreken niet dezelfde taal, hoewel ze het Nederlands delen. Niet de streek- of landstaal verbindt, maar een gedeelde ervaring. Daarom konden na de Eerste Wereldoorlog pacifisten uit Duitsland, Frankrijk en Engeland elkaar vinden: ze waren getekend door dezelfde ervaringen uit de loopgraven waar ze hun makkers in een zinloze oorlog hadden zien creperen. Dezelfde taal spreken betekent bovenal uit dezelfde ervaringen putten.