De krokussen en de forsythia’s kondigen haar als eerste aan, maar in feite begint de lente als de magnolia in bloei staat. Eerder de breedte dan de hoogte zoekend spreidt de struik, als een veelarmige kandelaar, zijn diepgroene takken met tulpvormige bloemen. Zo talrijk zijn die dat hun witte, witroze of violette kleur de takken en twijgen aan het oog onttrekt, alsof ze vrij in de lucht zweven, deinend op de rimpelingen van de wind. De bloemblaadjes raken elkaar voorzichtig als gevouwen handen die om verschoning vragen, alsof ze zich bij voorbaat verontschuldigen voor de schade die ze zullen oplopen. Ons rest de troost dat de belofte van schoonheid die ze in hun te korte leven onvervuld laten, door de getijden van het jaar behouden blijft.