Enigszins van slag door het nieuws dat Liesbeth List gestorven is, ben ik in mijn zoektocht down the memory lane terechtgekomen bij haar elpee met de Mauthaus-liederen op muziek van Mikis Theodorakis. In een onontwarbare mengeling van hoop en vrees zingt ze met haar kristallijnen stem verzen die nu in deze quarantaine-tijden een aparte betekenis krijgen.
O liefste, als je terug zult komen, kus me.
O liefste, zal ik bij je komen, draag me.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
Mijn liefste, laat ons dan beminnen
En in de stad elkaar omhelzen,
Op alle pleinen, in de straten.
O liefste, als je terug zult komen, kus me.
O liefste, zal ik bij je komen, draag me.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
Laat heel de wereld dan ons bed zijn,
Laat ons beminnen in het zonlicht
Totdat de doden zijn verdwenen.
O liefste, als je terug zult komen, kus me.
O liefste, zal ik bij je komen, draag me.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
Als deze oorlog ooit nog eindigt, o mijn liefste.
En mijn gedachten gaan uit niet alleen naar onze door een corona-crisis geplaagde samenleving, maar ook naar Griekenland, dat Mikis Theodorakis zo dierbaar is. Naar de bakermat van onze beschaving, enkele jaren geleden financieel gewurgd en nu humanitair in de steek gelaten. Naar de hedendaagse kampen Chios en Lesbos…
Ook voor mij is die LP met liederen van Mikis Theodorakis (en Brendan Behan) het meest memorabele dat Liesbeth List ons heeft nagelaten. En inderdaad: de diepe treurnis uit de concentratiekampen herhaalt zich nu op de Griekse eilanden en de Grieks-Turkse grens…