In de eerste dagen van mei 1945 eindigde in Europa de Tweede Wereldoorlog. België herdenkt dit niet.

In 1986, kort voor zijn dood, schreef Primo Levi, overlevende van Auschwitz:

De hele geschiedenis van het kortstondige ‘Duizendjarige Rijk’ kan gelezen worden als een oorlog tegen het geheugen, een vervalsing van het geheugen, een vervalsing en ontkenning van de werkelijkheid, tot en met de uiteindelijke vlucht uit diezelfde werkelijkheid. Alle biografieën van Hitler stemmen op één punt overeen: zijn laatste jaren, vooral vanaf de eerste Russische winter, werden getekend door een vlucht uit de werkelijkheid. Hij had zijn onderdanen de toegang tot de waarheid verboden en ontzegd en daarmee hun moreel besef en hun geheugen aangetast, maar had al doende hoe langer hoe meer, tot de uiteindelijke paranoia van de Bunker, de weg naar de waarheid ook voor zichzelf versperd. Zijn val is niet alleen een verlossing voor de mensheid geweest, maar ook een voorbeeld van de prijs die men betaalt wanneer men de waarheid geweld aandoet.

(Uit I sommersi e i salvati / De verdronkenen en de geredden)

Zijn er geen redenen te over om te gedenken dat Hitler verslagen is met de overweldigende steun van Stalin, dat nazi-Duitsland verslagen is in een oorlog die beide partijen heeft verleid tot nooit geziene oorlogsmisdaden, dat zogenaamde beschavingen dus in staat zijn tot het allerergste…?