Gisteren beving mij de nood om de Dikke Eik te bezoeken, de majestueuze, meer dan driehonderd jaar oude eik in het Meerdaalwoud. Ik wou het met hem hebben over het onuitsprekelijke voorval in de buurt van Turnhout. Ik had graag met hem een uurtje gerouwd. Er is geen woord voor die schanddaad. Moorden doe je, als je mensen van het leven berooft. Doden, als je dieren ombrengt – en volgens de Mozaïsche wet, die het moorden verbiedt, is dat nauwelijks een probleem. Maar hoe noem je de aanval op een levend wezen dat honderden jaren oud kan worden, als een duizenden kilo’s wegende reus in de grond geplant staat en meer dan een miljoen blaren heeft? En hoe noem je de aanval op meer dan honderd van die wezens?
Je vraagt je af wie zoiets doet! Ik denk dat veel mensen razend zijn op de groene jongens en meisjes die willen dat we ‘anders gaan leven’, die ons op kosten jagen omdat we een nieuwe auto nodig hebben om nog in het centrum van Antwerpen of Gent te geraken, die straks onze biefstuk duurder gaan maken omdat vlees zo belastend is voor het milieu. Ze kunnen de vertegenwoordigers van Groen of Natuurpunt moeilijk gaan afschieten. Dus raken ze de bomen omdat die groene jongens en meisjes van bomen houden. Ik ben zelf een ‘groene jongen’, en ik vind het pijnlijk om ‘gehaat’ te worden. Hoe deze vandalen duidelijk maken dat we niet hén willen pesten, maar de planeet en onze ecosystemen willen beschermen. Ik rouw in gedachten mee, samen met jou, bij de dikke eik!