Streng zijn is een vorm van liefde, lees ik in een interview. Het is een uitspraak die te denken geeft; meestal, immers, wordt liefde in verband gebracht met zachtheid. Liefde sluit strengheid echter geenszins uit, want liefde durft de geliefde aanspreken op zijn of haar tekortkomingen. Ze gelooft voluit in de mogelijkheden van de geliefde en dat die dus in staat is om de confrontatie met het eigen falen aan te gaan. Dat is het verschil tussen liefde en medelijden. Medelijden gedoogt wat er gebeurt, legt er zich bij neer. Daarom kan medelijden een situatie nooit veranderen, maar enkel bestendigen: het leeft van de toewijding om zich zo goed mogelijk aan het bestaande aan te passen en verzaakt aan de liefdevolle kracht om het bestaande te overstijgen. Medelijden heeft het geduld vereist in hopeloze situaties, liefde het geloof in een overwinning op het hopeloze. Medelijden leeft mee: één plus één. Liefde leeft samen: één plus één is drie.