Het liefste wat er bestaat, hebben we dit weekend op bezoek gehad.

Dat hij ’s morgens om half vijf wakker wordt, met een volle pamper en de tirannieke eis om asap te drinken vergoelijkt hij, zoals hij alleen dat kan: met de allerinnemendste glimlach, onweerstaanbaar vriendelijke oogjes, en knorgeluidjes tijdens het drinken. Zijn andere troeven houdt hij voor overdag: nimmer verslappende aandacht voor het kleinste, een prop verfrommeld papier, de knoop van mijn hemd, mijn neus (tja), uitbundig gekraai en gefrazel, waarmee hij zich tot zijn favoriete gesprekspartner wendt, zijn tutter, die hij uit zijn mond neemt om hem er weer in te stoppen.

Om zoveel overvloed te delen zijn wij, grootouders, met z’n vijven…

Gelukkig…