Ik heb de zon zien zakken in de zee. De vlotte alliteratie uit het liedje verandert op het strand van Zeeland moeiteloos in een averechtse meditatie. Zeker als je in het gezelschap bent van de uitvreter, een van de wonderlijkste literaire figuren ooit, verzonnen door de schrijver die zichzelf ‘Ik weet niet’ noemde. Nee, we weten niet – waarom we hier zijn, wat het leven met ons voor heeft, wat we met onszelf aan moeten, wat de zon en de zee en het zand ons zeggen. Ik zit er verzonken in de doelloze beweging van tijd en ruimte. En zo heb ik de zee zien zakken in de zon.