Op het spiegelgladde oppervlak van de door geen zuchtje wind verstoorde vijver glijden, ingetogen maar fier, vijf zwanen. In het water onder hen een koepel van blauw, met daarin gegraveerd de spitse populieren en de ranke toren van de abdij. Vermetel sprenkelt de lage winterzon warmte en kleur over het land. De tijd lijkt uit de maat, vandaag een genadig oponthoud in de neergang van het jaar.
Poëzie ontstaat vanuit de ontroering (wat Kopland wel ‘De mechaniek’ van ontroering noemt). Jouw enkele zinnen, ontstaan uit de aanblik van een familie zwanen op een heel even door zon gezegende vijver in deze laatste dagen van het jaar (4 uur zon voor een hele week!) is daar een kleurrijke getuige van.
Dank.