Een ziel heb je nu en dan.

Niemand heeft haar ononderbroken

en voor altijd.

Dagen en dagen,

jaren en jaren

kunnen zonder haar voorbijgaan.

Soms verwijlt ze alleen in het vuur

en de vrees van de kinderjaren

wat langer bij ons.

Soms alleen in de verbazing

dat we oud zijn.

Zelden staat ze ons bij

tijdens slopende bezigheden

als meubels verplaatsen

en koffers tillen

of een weg afleggen op knellende schoenen.

Bij het invullen van formulieren

en het hakken van vlees

heeft ze doorgaans vrij.

Aan een op de duizend gesprekken

neemt ze deel,

maar zelfs dat is niet zeker,

want ze zwijgt liever.

Wanneer ons lichaam begint te lijden en lijden,

verlaat ze stilletjes haar post.

Ze is kieskeurig:

ziet ons liever niet in de massa,

walgt van onze strijd om maar te winnen

en van ons wapengekletter.

Vreugde en verdriet

zijn voor haar geen verschillende gevoelens.

Alleen als die twee zijn verbonden,

is ze bij ons.

We kunnen op haar rekenen

wanneer we nergens zeker van zijn,

maar alles willen weten.

Wat materiële zaken betreft

houdt ze van klokken met een slinger

en van spiegels, die vlijtig hun werk doen,

ook wanneer niemand kijkt.

Ze vertelt niet waar ze vandaan komt

en wanneer ze weer van ons verdwijnt,

maar lijkt zulke vragen beslist te verwachten.

Het ziet ernaar uit

dat net als wij haar

zij ons ook

ergens voor nodig heeft.

Wislawa Szymborska, Verzamelde gedichten. Meulenhoff, 1999, p. 332.