Hoe vreemd werkt het geheugen!

We hebben het over herinneringen die in ons binnenste liggen opgeslagen en in ons innerlijk bewaard worden. We doen alsof we die kunnen opdiepen, zoals we in de kelder een fles wijn halen of op zolder een jarenlang gesloten kist openen. Maar vaak komen herinneringen van buiten, en vallen ons door een voorval in de uitwendige wereld gebeurtenissen te binnen waarvan we vergeten waren dat we ze nog wisten.

Zo ontvang ik op kerstavond een mail uit Duitsland van een zekere Dr. Colemont. De naam zegt mij helemaal niets, maar hij vertelt over mijn studentenverleden, over het huis waar we op kot zaten, en over medebewoners. De mist trekt pas weg, als ik de naam lees waarmee hij afsluit: Seppe.

En ik zie hem weer: een grote, struise jongen die erg bijziend was en daarom een bril met dikke glazen droeg, weckglazen, en op de piano Fats Domino speelde.

Meer dan vijfenveertig jaar maakte hij geen deel uit van mijn leven. En nu is hij daar – echter dan de kerstman.