De zomerzon geeft vaak verstek, en toch zijn de bomen op afspraak. Zeker de linden wier zoete geur overal in de stad zweeft. Leuven is een klein Berlijn, we leven unter den Linden, beroesd door het parfum van de bomen met de vrouwennaam. Geen wonder dat dichters al eeuwen fantaseren over het minnespel onder de linde. De dichter met de meest poëtische naam, Walther von der Vogelweide, wijdde er rond het jaar 1200 een lied aan.
Under der linden
an der heide,
dâ unser zweier bette was
Dat zijn pas beleuvenissen.
Hartelijk dank voor dit mooie stukje! Wat een toeval ook. Steven Van Der Heyden, stadsdichter van Roeselare, vroeg me onlangs een gedicht te schrijven voor een boomactie in de stad. Ik kreeg maar drie mogelijke bomen, waaronder de lindeboom. Ik verdiepte mij in de lindeboom en stootte vrij snel op het beroemde lied van Walther von der Vogelweide! Ik kwam er ook achter dat er op de Unter den Linden al lang geen lindebomen meer zouden staan. Toen ik Brussel studeerde had ik een kot in de nabijheid van de Square du Vieux Tilleul (In het Nederlands: Oude Linde Square). De square dankt zijn naam aan de aanwezigheid van de grootbladige linde of zomerlinde, geplant begin van de 17de eeuw, 400 jaar oud en meteen ook de oudste linde in Brussel. Ik passeerde elk dag minstens tweemaal deze majestueuze boom, in vervoering door de aangename geur en dromend van de liefde. Ik ben sindsdien altijd ook gefascineerd geweest door de lindebloesems: de zachte, zoetige geur, de licht wapperende knoppen, de prachtige, lichtgroene kleur.