Fidel Castro verpersoonlijkt de mislukkingen van het eens zo beloftevolle communisme. Ofwel heeft het communisme zich neergelegd bij de dominantie van het kapitalisme en zichzelf tot de overbodigheid veroordeeld. Dat is de onfortuinlijke toedracht in de landen van West-Europa waar socialistische voormannen eenstemmig verkondigen dat ‘je niet tegen de markt kunt zijn, zoals je ook niet tegen seks kunt zijn’. Ofwel heeft het communisme zichzelf opgeworpen tot de onverzoenlijke vijand van het kapitalisme en is het als het ware onvermijdelijk uitgemond in de repressie en de dictatuur. Al kun je Cuba niet gelijkschakelen met Noord-Korea…

De dwingende wake-up call van Karl Marx blijft naklinken: ‘De accumulatie van kapitaal is recht evenredig met de accumulatie van ellende.’ Waar kunnen we nog terecht voor een kritiek op de realiseringen van het neoliberale kapitalisme? Wie draagt nog de rode vaan? Wie verenigt nog de proletariërs aller landen? Wie zingt nog ‘Avanti populo!’? Wie droomt nog de droom van de Galileeër: ‘Gelukkig die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden’?

Ah, Fidel…