Ze wonen in een gewoon, maar gezellig rijhuis, stijlvol ingericht met oosterse meubels en talrijke boeken. Achter het huis staat in de tuin een grote kerselaar die in de lente prachtige bloesems schenkt en in de zomer deugddoende schaduw. Ze hebben een kind, een pientere kleuter die leert fietsen en praten en redeneren en binnen en buiten de lijntjes kleuren. Ze verdienen geen massa’s geld, maar ze delen een interesse in mooie dingen, in hippe schoenen, een sierlijke schaal, een sfeervolle foto. Er is ook altijd wat wrevel geweest, over zijn onrust en haar traagheid, over zijn gebabbel en haar onzekerheid, over zijn slordigheid en haar nauwgezetheid. Plots, haast onmerkbaar, neemt die wrevel een andere vorm aan, hij wordt onoverkomelijk, hij verandert in afkeer en woede. Ze zijn de voeling met wat hen samenhoudt, kwijt.

Dit bericht bereikt mij op een regenachtige dag in februari. Ik kan het niet helpen, maar het stemt mij treurig. Ik weet wel: een scheiding wordt niet langer als een abominatie gezien; en ook: de administratieve procedure is erg vereenvoudigd, en dat is een goede zaak. Misschien klinkt het vreemd, want ik leef zelf gescheiden van de moeder van mijn kinderen en ook mij heeft de vastberadenheid om trouw te zijn in goede én kwade dagen ontbroken. Maar ik blijf onder het geloof dat scheiden niet gelijk staat met mislukken en dat een scheiding de oplossing biedt voor een haperend huwelijk, de verzwegen ellende zien. Ik kan het niet helpen: dit scenario, dat in de westerse wereld van de 21^ste eeuw zo routineus geworden is, behoudt voor mij iets treurigs.