De vogels zijn de boden, de grondeleenden en de meerkoeten op het water van de vijver, de mussen en de mezen in de nog kale bomen, de spreeuwen in de lucht. Als eersten zijn zij in de weer na het verdwijnen van de vrieskou, hun bewegingen worden vinniger, hun gesnater en getjilp luidruchtiger, intenser. Een plezierige koorts heeft hen gegrepen, de koorts van het begin – de koorts, die ik ook (ten onrechte?) in ‘februari’ hoor. En ja, ook mijn stap wordt gezwinder, mijn blik alerter, mijn gemoed lichter. Bovenal kun je het ruiken, het naderende voorjaar, het nakende begin. Je hoort het ook: de beek murmelt in een andere toonaard, de takken zuchten niet langer, maar kraken van opwinding. Januari aarzelt nog, kijkt achterom naar wat er afgesloten wordt, maar februari, februari wil vooruit.