In Leuven kan ik deze dagen niet langs de Naamsevest passeren. Veel kan ik verdragen, maar het zicht van een boom geveld, neen. Ik voel mij verloren als Idefix, het minuscule hondje van Obelix, dat begint te janken telkens een boom neergaat. En er is geen Panoramix, die het euvel in één tel met een toverzaadje uit de wereld helpt.

Mij rest slechts het vers van Maria Vasalis, die in het Vondelpark een boom zag worden weggesleept en zich herinnerde hoe het dode lichaam van Hector, de prins van Troje, door Achilles, de wrokkige held, de stoffige zandvlakte in werd gesleurd:

Er is een boom geveld met lange groene lokken.

Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen…