Watou huldigt dit jaar Jacques Brel, die veertig jaar geleden zijn laatste plaat uitbracht en een jaar later stierf. Aan een muur zijn de hoezen van zijn elpees opgehangen en de teksten van zijn meest bekende chansons. Je kunt kijken en luisteren naar een tv-optreden: met de schalkse ode ‘au temps où Bruxelles bruxellait’ en met de stille mijmering over ‘les vieux’.

In die door Brel gevulde ruimte tref je ook Liesbeth List aan, die ‘Ne me quitte pas’ zingt – in de prachtige vertaling ‘Laat me niet alleen’ met de l-alliteratie, alsof haar naam cryptisch in het verzoek ingeschreven staat. Ik beluister een opname uit 1968 en weet opnieuw waarom ze mijn ster was: haar blonde haren, haar heldere stem en perfecte articulatie, haar treurige ogen en mooie lippen, haar bescheiden elegantie. Met een passie en zeggingskracht die Brel alle eer aandoen, zingt ze ‘Laat me niet alleen’, het gebroken prevelen afwisselend met de smekende hartstocht.

Nu moeten we ook van deze grande dame van het Nederlandstalige chanson afscheid nemen, omdat ze – zoals de media met enige schroom wisten te melden – aan geheugenverlies begint te lijden. Ik laat je niet alleen, LL, ik zing met je mee in elk lied van de onvolprezen langspeelplaat Pastorale.