Op 28 november zou hij 106 geworden zijn. Maar hoewel hij al 47 jaar dood is, hef ik op zijn verjaardag het glas met zijn lievelingsdrank: cognac. En zo hebben we een gesprek: over de koers, de Ronde van voor de oorlog met de gebroeders Maes, over de rivaliteit tussen Gino Bartali, de vrome, en Fausto Coppi, de man van de wereld met zijn Donna Bianca, of die tussen Fred De Bruyne en Rik Van Looy, en over de diefstal van ‘De rechtvaardige rechters’, het paneel van Het Lam Gods, en de mysterieuze betrokkenheid van Arsène Goedertier, de koster uit Wetteren, en over de oorlog, hoe het Belgische leger absoluut niet uitgerust was om de Duitse Blitzkrieg te weerstaan, hoe ze bij de artillerie, waarvan hij deel uitmaakte, nauwelijks obussen hadden en hoe hij krijgsgevangen genomen werd aan de Leie in Deinze, of over de repressie, hoe jammer hij het vond dat Albert Servaes na de oorlog België moest ontvluchten, want hij hield wel van zijn schilderijen, zoals ‘Communicanten op weg naar de mis’ met het lieflijke kerkje van Afsnee, waarvan een kopie in onze living hing. En hij zegt mij eens te meer ‘Doe wel en zie niet om’. Ik vertel hem wat er na zijn dood gebeurd is: over mijn studies, over mijn huwelijksleven, over mijn kinderen – en om het verhaal af te maken: over Tom Boonen en dat Het Lam Gods nu al jaren gerestaureerd wordt. Nooit houdt het op, want vader is een comparatief zoals nader.