Weinig evenementen vind ik zo irritant als de kerstmarkten die sinds enkele jaren in de maand december de pleinen en parken van steden inpalmen. Ik verfoei die schijnbaar niet te verzadigen drang tot commercialisering en die grenzeloze hang naar opgeklopte joligheid. Het geloof in de geboorte van een goddelijke redder hebben we als een achterhaalde leugen verworpen, maar we verwelkomen een dikbuikige goedzak. We vieren vrede op aarde door schnaps te drinken, oliebollen te eten en debiele cadeaus uit te wisselen. Hoe afkerig men ook staat tegenover (het verleden van) de kerk, ik begrijp niet dat men potentieel zinvolle rituelen zo laat uithollen. Traditioneel konden feesten ook momenten van verstilling zijn: Allerzielen bijvoorbeeld of Kerstmis. Maar Allerzielen is verdrongen door Halloween, de zielen verjaagd door zombies, en de heiligheid van de stille nacht heeft plaats gemaakt voor de veiligheid van een rendier met rode neus. Met de herdertjes die lagen bij nachte en de sterre die bleef stille staan, is kitsch altijd een onderdeel geweest van het kerstgebeuren, maar ik heb het gevoel dat die vroeger ingebed lag in een overkoepelend verhaal. Nu lijkt die kitsch alles te overwoekeren en elke betekenis te ruïneren.