Oh tumbos, oh nympheion!

Oh grafkamer, oh bruidsvertrek!

Deze treurige woorden fluistert Antigone na haar doodvonnis. Antigone bezorgde haar broer Polyneices een laatste rustplaats, omdat ze van oordeel was dat hij daar recht op had, ook al had hij tijdens zijn leven oorlog gevoerd tegen zijn geboortestad Thebe. Ze overtreedt met die actie het uitdrukkelijk bevel van Creon, die als een tiran over Thebe heerst. Ze wordt betrapt en ter dood veroordeeld. Haar verdediging luidt dat ze de wetten van de stad onrechtvaardig vindt en aan een andere wet gehoorzaamt. Ze beseft dat het graf haar bruidsbed wordt, de dood haar bruidegom.

Traditioneel wordt Antigone voorgesteld als een jong meisje – een beetje zoals het kleine tienermeisje met de blonde krullen, Ahed Tamimi, de Palestijnse verzetsstrijdster. Haar opstand wordt gedreven door een machtige droom: aan de universiteit rechten studeren en Palestina op een rechtvaardige manier bevrijden uit de klauwen van Israël.

Terwijl ik ze op tv de verzamelde pers zie toespreken, word ik door haar vastberadenheid getroffen. Maar de gedachte aan de noodlottige woorden van Antigone laat mij niet meer los.