We vertelden elkaar dat we bij de jeugdbeweging geweest waren. Er was er één van elk: scouts, VKSJ, Chiro en KSA. We zaten, niet voor het eerst die week, naar een sublieme zonsondergang te kijken: hoe het licht in een gloed van kleuren verdween achter de Sierra de Tejeda in Andalusië.

En plots begonnen we te zingen: “Oh, Heer, d’avond is neergekomen.” We lachten even, alsof we een kortstondige schaamte voelden, maar we zetten onze zang voort, zoekend naar de woorden die moeizaam terugkwamen. Want we beseften dat dit lied ver het besmeurde katholicisme overstijgt en een ode brengt aan de schoonheid van de schepping.

Iemand zei: mijn vader vroeg destijds om dit lied op zijn begrafenis te spelen – “geef ons, Heer, zegen en rust en vree”. Het was een mooi einde. We knikten om te beamen.