Sommige gedichten lijken op gebeden. We spreken er een onbekende “jij” aan, we richten ons tot we-weten-niet-wie. In de kleine ruimte van die gedichten laten we de gedachte toe dat we niet alles onder controle hebben, dat we niet volledig zelfredzaam zijn, dat we wel eens in nood verkeren. En een vraag hebben, een verzoek, een bede.

In postuum uitgegeven verzen schrijft Leonard Cohen:

I pray for courage

At the end

To see death coming

As a friend

Hij bidt. Hij vraagt om de kracht en de moed die hem in staat zullen stellen om vredig afscheid te nemen en rustig te sterven. Vaak zien we de dood als een vijand, als iets wat niet tot het leven hoort, van buitenaf komt en ons overrompelt. We vergeten dat de dood niets anders is dan het leven dat zichzelf zoekt.

Leonard Cohen bidt: geef mij de moed om de dood te verwelkomen als een vriend. En om hem te omhelzen zoals je een vriend omhelst – met een milde lach in de ogen en een stille groet op de lippen, stil als de nauwelijks hoorbare “d” in het rijm van “end” en “friend”.