Zeventig jaar geleden, op 10 december 1948, werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens door de Verenigde Naties goedgekeurd. Die internationaal erkende mensenrechten hebben inderdaad geleid tot een beperking van de soevereiniteit der nationale staten. Alleen moeten we daar niet om treuren. Soevereiniteit is een vreselijk principe: soevereiniteit is het recht om de noodtoestand af te kondigen, het recht om de grondwet af te schaffen, het recht om zich buiten het recht te plaatsen, en vanuit die buiten-wettelijke en buiten-rechtelijke positie uitzonderlijke beslissingen te nemen en bevelen uit te vaardigen. Soevereiniteit kent enkel het recht van de sterkste. Omdat soevereiniteit door niets gebonden is en geen regel of afspraak respecteert, zijn in de naam van soevereiniteit de meest afschuwelijke misdaden gepleegd, misdaden die – niet toevallig – gedefinieerd worden als ‘misdaden tegen de mensheid’. Daarom is het een goede zaak dat de internationale wetgeving die op de mensenrechten steunt, nu door een migratiepact wordt aangevuld en dat ons land ook dat pact heeft ondertekend.