Een kort zinnetje uit het toneelstuk Gesprek met de regen van auteur Stijn Devillé blijft door mijn hoofd spoken: ‘Doen alsof… is ook doen.’ Een man en een vrouw verliezen hun kind, een tienermeisje. Ze beslissen onze contreien te verlaten en hun leven verder te zetten in Singapore, waar de vrouw in een multinational een hoge functie krijgt aangeboden. Ze hebben het moeilijk, ze rouwen elk op hun eigen manier, zij door hard te werken, hij door wandelingen in de regen te maken. In een wat bitse woordenwisseling werpt zij hem voor de voeten: ‘Je doet maar alsof.’ Hij riposteert: ‘Doen alsof… is ook doen.’

In een extreme situatie, als een kind sterft of een geliefde, ben je volledig het noorden kwijt. Je hebt het gevoel dat alles verloren is. Toch wil je niet bij de pakken blijven zitten en helemaal in indolentie wegzakken. Je weet niet wat gedaan, maar je beslist wel om iets te doen. Je bent compleet in de war, maar je neemt een beslissing, je doet alsof je weet wat je wil. Je bent het spoor bijster, maar je slaat een bepaalde richting in, je doet alsof je weet wat je met je leven wil aanvangen. En zo… door te doen alsof, door iets te doen, kom je stilaan op je pootjes terecht en vind je jezelf terug. Doen alsof draagt niet langer het masker van hypocrisie en bedrog. Nu wordt het een zoektocht naar wat echt van belang is.