Het mooiste verschijnsel tijdens de maartse buien is de regenboog, zeker als die, zoals vandaag het geval was boven het Hageland, volledig is: een volledige boog die in de lucht een halve cirkel tekent en de zes of zeven kleuren toont. Op wandel door de heuvels waar de fruitbomen voorzichtig hun prille botten in het licht steken, was het verschijnen van de regenboog ook vandaag een moment van genade. Daar! Zie je hem? Zie je hoe hij hoog hij klimt? En dat hij zowel links als rechts de grond ingaat?

En ik denk aan Plato, die de filosofie liet ontstaan uit de verwondering en daarbij als voorbeeld verwees naar het wonder van de regenboog, Iris, de hemelbode die het gesprek tussen goden en mensen gaande hield. De regenboog brengt een verbinding tot stand tussen aarde en hemel, tussen water en licht, tussen prisma en spiegel. Met de glorie van zijn kleuren nodigt hij uit als een poort die open staat, als een triomfboog, un arc-en-ciel.