Soms speelt zich in mijn tuin een onopvallende allegorie af. Zoals gistermiddag. Een eenzaam koolwitje, dat zijn dagen in verlatenheid slijt en altijd op zoek is naar gezelschap, verpoost in de blauwe rust van een myosotis en mummelt lichtjes wiegend de nauwelijks hoorbare vraag: vergeet mij niet.