Als ik het nieuws verneem dat Rik Van Looy overleden is, word ik bestormd door jeugdherinneringen. Aan babbels met mijn vader over de koers, over Sylvère Maes en Marcel Kint, over Briek Schotte en Stan Ockers, over Rik I en Rik II. Aan de eerste tv-uitzendingen, zogezegd in zwart-wit, maar feitelijk in grijs-groen: Van Looy wint na een machtige sprint in wat toen Karl-Marx-Stadt heette. Op mijn slaapkamer een poster van Rik in de trui van wereldkampioen met een flesje Looza. Nadien het verraad van Ronse! Maar Rik wint het Criterium van Aalst in een sprint met Eddy Merckx.

Vele jaren later in een interview met Michel Wuyts: ‘Rik, hoe rij je het best over de kasseien van Roubaix?’ Het heerlijk Kempense antwoord: ‘Zoe rap meugelijk, hé Michel, zoe rap meugelijk.’

Nog vele jaren later ga ik met mijn Kempense vrouw naar de markt van Herentals. Daar staat het standbeeld, fier rechtop, de Keizer van Herentals. Zonder fiets weliswaar. Alsof hij naar de koers komt kijken, als een gewone sterveling.