De lange dagen, het gouden avondlicht, de hitte op stille namiddagen, de bloeiende hortensia’s, de zachte kleur van lindebloesems, de speelse vlucht van zwaluwen – allemaal samen vormen ze de zomer. Maar het meest associeer ik de zomer met de scherpe, indringende geur van de liguster.

Die geur roept verre herinneringen op – aan julimaanden die ik met mijn ouders elk jaar opnieuw doorbracht aan de Belgische kust. De duinen waren er afgezet met metershoge ligusterstruiken die in mijn fantasie omgetoverd werden tot een onmetelijke doolhof. Uren ging ik er dwalen, gewapend met de zilverbuks van Winnetou, het fiere opperhoofd van de Apachen. Ik liep er rond alsof ik paard reed, de handen aan de teugels; soms steeg ik af om de vijand te besluipen, een lichtzinnig bleekgezicht dat zijn aanwezigheid verraden had door een vuur aan te leggen.

In juni gebeurt het elk jaar opnieuw: beroesd door de ligustergeur, weersta ik ternauwernood aan het verlangen om de ondergaande zon tegemoet te rijden…

(Maar onze ligusterhaag wordt niet gesnoeid.)