Het verlangen naar gerechtigheid kan iemand volledig in beslag nemen. Dat is het geval met Mildred Hayes (in de film Three Billboards outside Ebbing, Missouri): haar dochter is op een brutale manier vermoord en na zeven maanden heeft het gerechtelijk onderzoek geen enkel resultaat opgeleverd. De politieagenten verlummelen hun tijd: het vergt sowieso minder moeite om strips te lezen, een kleurling af te tuigen of straatjochies het leven zuur te maken. Daarom huurt Mildred Hayes drie grote reclamepanelen en laat daarop de tekst plaatsen: Raped while dying / And still no arrests / How come, Chief Willoughby? Ze weet dat ze op weinig sympathie zal kunnen rekenen, al was het maar omdat de goegemeente liever niets te maken heeft met lastpakken. Het kan haar geen zier schelen dat sheriff William Willoughby aan kanker lijdt en terminaal is. De sheriff probeert haar uit te leggen dat ze de zaak wel onderzocht hebben, maar dat dit onderzoek, ondanks het gebruik van DNA-materiaal, op een dood spoor zit. Zij voelt zich gerechtigd: er is in haar leven maar één ding dat nog belang heeft. Ze laat zich door niemand de les spellen; dat haar tienerzoon uitgesloten wordt, neemt ze er op de koop toe bij. Uiteindelijk jaagt ze zichzelf zo op dat ze het politiebureau met molotovcocktails in brand steekt. Ze wordt tot bezinning gebracht door een terloopse opmerking: ‘Woede verwekt alleen maar meer woede’. Als ze enkele dagen later vertrekt om de mogelijke verkrachter te confronteren, vraagt ze zich af wat ze zal doen als ze hem vindt.

Het embleem van justitie is een weegschaal: niet de overgave aan het absolute sticht gerechtigheid, maar de bekwaamheid om betrekkelijke dingen te vergelijken en af te wegen. Woede is te gefixeerd op het verleden; gerechtigheid die een herstel van de orde nastreeft, kent het verleden, maar houdt de blik op de toekomst gericht. Daarom slaagt gerechtigheid er soms in om de weegschaal van de tijd in evenwicht te brengen. Woede vindt die maat nooit.