Hij is de oudste onder de kaarters. Hij troeft ons af met zijn truuks, maar vergeet soms dat die niet alleen zijn tegenspelers misleiden. Het is zijn uitdrukkelijke wens om in de laatste weken van zijn leven te blijven kaarten. Zo zitten we rond zijn keukentafel geschaard en schikken ons naar het onpeilbare lot. Is er een treffender symbool dan het kaartspel, waar schoppenvrouw altijd rondwaart? De vier kleuren worden uitgedeeld, de azen en de heren verspreid in een slagorde die niemand kent en onverklaarbaar blijft. Toch is de inzet veranderd: de stemming wordt niet langer bepaald door winst of verlies, maar door een gedeelde kameraadschappelijkheid. Samenhorig in het gezamenlijk spel stellen wij het afscheid uit.