De Germaanse en Scandinavische talen gebruiken een woord dat verwant is met het Nederlandse ‘we(d)er’: weather, Wetter, vädder… Het woord zou oorspronkelijk tot dezelfde betekeniscluster horen als ‘waaien’ en dus op de beweging van de lucht duiden. De Romaanse talen (met uitzondering van het Portugees, dat clima zegt) gebruiken voor ‘we(d)er’ hetzelfde woord als voor ‘tijd’: temps, tiempo… Het Grieks doet iets gelijkaardigs, maar wel op een heel bijzondere manier: ‘we(d)er’ is in het Grieks kairos.

Het Grieks verbindt het weer met de geschikte tijd om iets te doen, het welgekomen ogenblik, het gepaste moment. Het is weer om te zaaien of om te oogsten, om de was buiten te hangen of om de ramen een extra likje verf te geven, het is wandelweer of terrasjesweer… Terwijl een horloge de monotone voortgang van de uren aanwijst, geeft het weer betekenis aan de tijd: het weer verandert chronos in kairos. Daarom zeggen we in het Nederlands: ‘het is geen weer’. We zeggen dit merkwaardig genoeg als er hevig en onstuimig weer is: stormachtige wind, zware regen, hagelstenen… Maar het is geen weer om iets te doen, het is weer om binnen te blijven en te wachten tot er ander weer komt. Het is geen weer om een hond door te jagen: hondenweer volgens de onpeilbare logica van de weerkunde.