Toen ik hem vertelde dat hij mij deed denken aan George Gentley, lachte hij – de hem typerende lach, niet uitbundig, iets meer dan een glimlach, maar welgemeend en hartelijk. Zoals George Gentley. Hij is groot van gestalte en houdt zich perfect recht, zoals de politie-inspecteur, met wit, dunnend haar, en een immer ernstige, maar vriendelijke blik. Ik hou wel van die vergelijking, antwoordt hij, Gentley is toegewijd, leeft volgens de juiste principes, ik kan zijn manier van optreden enkel goedkeuren. Zelf was hij in zijn beroep gehecht aan gelijkaardige principes, grondigheid en precisie en bereidheid om samen te werken, en kende hij het belang van decorum. Weet je wat mij ook aanstaat, vervolgt hij, Gentley is altijd keurig gekleed. Ik kan ze niet hebben, de Mark Zuckerbergs met hun t-shirts, ze komen op tv en ze hebben nog net geen korte broek aan. Hoe kun je verwachten dat mensen naar je luisteren als je slordig gekleed bent? Slordigheid wekt toch geen respect op? Hij drukte mij stevig de hand en ging heen met de waardige pas van de gentleman.