Van welk seizoen hou je het meest, hoor je wel eens vragen. Van de zomer in volle bloei of van de winterse leegte, van de beginnende lente of de trage deemstering in de herfst? Het antwoord hierop is moeilijk, en wordt bepaald door wisselende stemmingen. Zelf hou ik van het bedachtzame geweld van de lente die zich aan de slaap van de winter ontworstelt. En meer nog van de herfst, die zich vergeefs tegen het verdwijnen van de zomer verzet.

Hoe het leven in de bomen glansrijk uitdooft, hoe de vogels een laatste keer de hoge luchten opzoeken, hoe de septemberrozen en de asters zich na een malse regen nog eens openen. Het onophoudelijk vallen der blaren, de plotse intrede van de kou, het gedwongen afscheid van het licht: ze kondigen weemoedig de verloren strijd van de herfst tegen de eentonige starheid van de winter aan.