Al jaren ben ik een fan van de films van Pedro Almodovar. Todo sobre mi madre en La piel que habito behoren tot mijn lievelingsfilms. Nu ben ik naar Julieta gaan kijken. Julieta is de naam van het hoofdpersonage, een vrouw van middelbare leeftijd, een moeder die na de dood van haar man haar dochter Antia uit haar leven ziet verdwijnen, niet omdat die dochter sterft maar omdat ze elk contact verbreekt.

Julieta is lerares klassieke talen, ze geeft les over de zeeheld Odysseus, ze vertelt graag de antieke mythen na en interesseert zich voor de Griekse tragedie. Op een bepaald moment leest ze het boek La tragedia griega. Dit kleine detail zegt iets over de film als geheel.

Zoals in een Griekse tragedie zijn de relaties tussen mensen in de film Julieta verwarrend en nooit eenduidig. Handelingen zijn onvoorspelbaar en deinen uit in onvoorziene en ongewilde richtingen. Het leven verandert in een puinhoop, niet omdat mensen van slechte wil zijn, maar omdat ze het leven niet beheersen en nagenoeg weerloos de ongewilde gevolgen van hun handelingen moeten ondergaan. En het moeilijkst van al is: de schuld niet bij de anderen leggen, je verdriet, je schaamte, je wrok overwinnen, en bereid zijn om op je stappen terug te keren.

Vele films van Almodovar bevatten hilarische scènes, deze niet. Julieta is van een intense treurnis en verheven schoonheid.