Ze was geïntrigeerd door mijn liefde voor lezen. ‘En lees je vooral filosofie of ook fictie?’ Toen corrigeerde ze haar vraag, omdat ze begon te vermoeden dat het lezen zelf – los van wat ik lees – mij zo in de ban houdt. ‘Wat trekt je zo aan in het lezen?’

‘Het beste antwoord daarop,’ zei ik, ‘heb ik gelezen, wat had je gedacht?, in een gedicht van Ida Gerhardt. Ik ken het niet van buiten, maar de titel is “Onvervreemdbaar”. Niemand kan mij beroven van wat ik lees, vandaar… En Gerhardt zegt ook dat het in eenzaamheid gebeurt, maar dat je al lezend wel mensen van alle eeuwen ontmoet.’

Ik bleef het antwoord schuldig, maar hier is het – in al zijn sterkte.

Onvervreemdbaar

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen,

en ademloos het blad omslaan,

ver van de dagelijksheid vandaan.

Die lezen mogen eenzaam wezen.

Zij waren het van kind af aan.

Hen wenkt een wereld waar de groten,

de tijdelozen, voortbestaan.

Tot wie wij kleinen mogen gaan;

de enigen die ons nooit verstoten.