En zo eindigt de zomer van 2023, die maar bleef sputteren, met een apotheose van zon en azuurblauw. Al wat leeft, zoekt de schaduw op. Alleen de bomen waarvan het loof wekenlang door malse regen verwend is, geven geen krimp en spreiden hun groene takken in de heldere lucht, vanwaar een verwarde maan verwonderd het ongewone spektakel overschouwt.
Van jaren her welt een lied in mij op: lazy sunny afternoon, I’ve got no mind to worry.
No matter. Ik ben er nu klaar voor. Laat de hyperboreïsche aanval maar komen. Overzomeren zal ik.
De meteorologische herfst was nog maar koud begonnen, of we werden vergast op een nazomerweek met enkele tropische dagen. En op een, wederom, heerlijk poëtisch blogje. Met daarin het, o zo herkenbare, opborrelen van een liedje uit de jaren ’60.