Hollywood reikte vorige maand de Oscar voor beste mannelijke acteur uit aan Casey Affleck, die de hoofdrol vertolkt in Manchester by the Sea. Een keuze die alleen maar kan worden toegejuicht, zij het met een stille traan en op de achtergrond het adagio voor strijkers van Tomaso Albinoni. Zelden of nooit heb ik iemand zo in de huid van een door het leven gebroken man weten kruipen. Casey Affleck is Lee Chandler, een klusjesman in Boston, wiens sociale leven ontwricht is, gegijzeld door een geheimzinnig verdriet. ‘I can’t beat it. Ik kan het niet aan.’ Heel subtiel onthult het scenario wat hij niet de baas kan worden. Maar hoe subtiel het geheim van zijn leven ook prijsgegeven wordt, de kijker blijft als door een moker geslagen achter. De manier waarop Lee niet in staat is om met zijn ex, die hij op straat toevallig tegen het lijf loopt, een gesprek te hebben, zal voor lang in mijn geheugen gegrift staan. Zijn vrees om zich te hechten heeft door mijn ziel een rimpel van huiver getrokken.