We zijn vijftig jaar na mei 68, vijftig jaar na de protestacties in Parijs. Sommigen stellen dat er toen niets gebeurd is, omdat er weinig bloed gevloeid is. Zij aanzien het geweld als de vroedvrouw van de geschiedenis. Parijs was toen een enorme spreekkamer, waar eindeloos veel gezegd werd, gebabbeld, gepalaverd, gediscussieerd. Nagenoeg iedereen nam het woord, was in de ban van woorden. Een maand lang was het woord aan de macht, hadden woorden het voor het zeggen. En die woorden hebben veel losgemaakt en geleid tot onze veranderde kijk op standen en klassen, op familie en huwelijk, op de relatie tussen mannen en vrouwen, op seks, op religie en autoriteit, op opvoeding en identiteit.

De meest inspirerende uitspraak vind ik nog altijd: “Soyez réalistes, demandez l’impossible”. Alleen wat onmogelijk lijkt, wat niet in een programma past, niet kan worden gepland en aan de controle van het maken ontsnapt, kan echt de wereld vernieuwen. Geloof in wat onmogelijk lijkt, waarborgt een toekomst, een ommekeer; het haalbare, het mogelijke, het maakbare bestendigen enkel het heden.