In deze maand november, die in het teken staat van de dodenherdenking, trof ik bij de Argentijnse dichter Roberto Juarroz een prachtig vers aan.

De ingehouden handelwijze van de dood brengt ons van streek.

Omdat wij de een na de ander doodgaan,

alsof elk deeltje van een lichtflits,

elk blad aan een boom

of elke baksteen van een huis

op eigen houtje uiteenvalt,

vergeten wij dat alles stervende is.

Even ingehouden zijn

het donker dat voortkruipt,

de droogte die toeneemt,

de ruïnes die de weg omzomen

en de langzaam uitdijende kerkhoven

Nos confunde la actitud discreta de la muerte.

Al ir muriendo uno a uno,

como si cada particular de un rayo de luz,

cada hoja de árbol

o cada ladrillo de una casa

se fuera desintregrando por su cuenta,

olvidamos que todo está muriendo.

Similar contención

ocurre con la sombre que avanza,

la sequía que crece,

las ruinas que flanquean los caminos

y los cementerios que aumentan lentamente

(Elfde verticale poëzie. Uitgeverij P, 2001.)