In de reeks zomerfilms werd deze week The Age of Innocence van Martin Scorsese uitgezonden. Een film met een merkwaardig einde…

Dertig jaar lang leeft Newland Archer in een kwellende tweespalt. Hij is getrouwd met May Welland, de vrouw die de beau monde van New York voor hem gekozen heeft, maar hij houdt van Ellen Olenska, een vrouw die dezelfde maatschappelijke elite weliswaar in haar exquise midden duldt, maar die er voortdurend op subtiele en tegelijk hardvochtige manier aan herinnerd wordt dat ze een faux pas begaan heeft door haar man te verlaten. Dertig jaar lang betreurt hij die keuze en dertig jaar lang heeft hij het gevoel dat hij zijn wettige echtgenote bedriegt, hoewel de hartstochtelijke erotiek met zijn geliefde nooit in bed eindigt. Hij vervreemdt van zijn vrouw, omdat ze in haar naïviteit nooit iets lijkt te vermoeden en nooit lijkt te twijfelen aan de sociale regels die haar wereld ordenen. Hij dicht haar een gebrek aan verbeelding en inlevingsvermogen toe. Tot ze sterft… en hij verneemt (van zijn oudste zoon) dat ze al die tijd wel weet gehad heeft van zijn platonische verhouding.

De film eindigt, maar een groot psychologisch probleem blijft onopgelost. Hoe moet Newland Archer verder? Hij kan niet anders dan de mening over zijn vrouw herzien: ze blijkt niet zo naïef. Maar kan hij dankbaarheid voelen, omdat ze zijn verdoken affaire door de vingers gezien heeft? Of voelt hij zich eens te meer opgelicht omdat zij nooit erkend heeft dat hij ondanks alles bij haar gebleven is? Opgelicht ook, omdat ze er wel voor zorgt dat hij na haar dood op de hoogte gebracht wordt en zij dus het laatste woord heeft? Wat belichaamt May Welland: een levenslange liefde of de ultieme wraak?