Het stond in zijn ogen geschreven: hij had al afscheid genomen van het leven. Zijn ogen, die altijd betrokkenheid uitstraalden, verstandhouding, waren zijn ziel kwijt: die was al weg. Daarom herhaalde hij telkens weer: het is genoeg geweest, ik verlang maar één ding, laat mij in vrede vertrekken.

Allicht gebeurt zo de goede dood: de dood die je niet beangstigt, die je als een geschenk ervaart. Weinig is zo moeilijk als iemand het sterven gunnen: niet het leven ontnemen, maar het leven van de stervende ontvangen en bewaren en hem toelaten tot zijn eigen dood.

Hij is ontslapen, niet in den Here, maar in de geheimzinnige samenhorigheid van leven en dood.