Het wacht mij op in de kelder van Petit Palais in Parijs. Het is een schilderij van een mij onbekend schilder, Fernand Pelez. Het stelt een moeder voor die met vijf kinderen op straat leeft: drie kinderen slapen op jute zakken, een vierde krijgt de borst, een vijfde zit helemaal links in de hoek en kijkt mij, zoals de moeder, recht in het gezicht – met ogen als van een dode. Het middelpunt van het doek, waar de twee diagonalen elkaar kruisen, wordt ingenomen door de zuigeling die op het hoofd een wit kapje draagt. Dit wit vangt en weerkaatst het licht, maar dit lichtpuntje wordt op de rest van het doek overschaduwd door vale en vuile kleuren. Links boven het hoofd van de vermoedelijk oudste jongen hangt een affiche die een Grande Fête aankondigt. Twee woorden op een verkleurde en gescheurde affiche volstaan om een onoverbrugbare maatschappelijke kloof zichtbaar te maken. Het schilderij dateert uit 1883 en heet Sans asile.
Aangrijpend en zo aktueel; we hebben nog niets geleerd
Fernand Pelez, een groot schilder. Heel tof dat je dit onder de aandacht brengt.
Ik zie zijn academische graag, zeker als hij dat gebruikt voor sociale aanklacht.
Hij doet me denken aan de Amerikaanse fotografen Dorothea Lange en Walker Evans.
https://www.gallery19c.com/artworks/9385/
De sociale misère van deze familie is diep triest en vereeuwigd als herinnering aan ons de ‘lateren’ ,dat mensen in nood geholpen dienen te worden!
Bij levenssituaties als deze rijst bij mij altijd de vraag,hoe ontstaan deze barbaarse levensomstandigheden,wat is de oorzaak en hoe voorkomt men dit soort inhumane aanwezigheid in de tijd!?
Het is beslist niet zo, dat ons ‘mensenbestaan’ gepaard moest gaan, dusdanig, als afgebeeld in Sans Asile,nee, er ging,er gaat iets fout bij ‘ons’ daar ligt, mijn inziens,de kern van deze misère!
Hoop doet leven!
groet herman roeffen