Vandaag staan in De Standaard foto’s van mensen die elkaar na de lange spertijd voor het eerst opnieuw omhelzen: een moeder met haar zoon, twee zussen, een vader en zijn zwangere dochter. Maar de meest ontroerende foto toont twee negenjarige meisjes die al sinds hun kleutertijd beste vriendinnen zijn. Feitelijk zie je maar één gezicht, het andere is verstopt in de omhelzing: een gezicht van een meisje met lichtbolle wangen, een fijne neus, lange blonde haren, een lieve glimlach en de ogen dicht. De diepe gelukzaligheid die het gezicht uitstraalt, zou je een kind niet toedichten. Aan de hand die ze op de rug van haar vriendinnetje legt, zie je dat ze erg jong is. Stralend – anders kun je haar gezicht niet noemen: het straalt een (leef)tijdloze schoonheid uit, zoals de vrouwengezichten van Leonardo da Vinci. Soms wil ik het geloven: dat liefde mooi maakt.