Soms kom ik ertoe om ja en amen te zeggen tegen het leven, ainsi soit-il. Gisteren bijvoorbeeld, na het bezoek van de kinderen, de eigen twee, en de andere twee, en de schoon-. Het was een gezellig weerzien na de voorbije spertijd: hoe ze in de tuin bij elkaar gingen zitten, hoe ze naar elkaar luisterden, naar de uitleg over de op handen zijnde bevalling (met doula?), over de verbouwing en de zoektocht naar een huis, over duurzaam en eenvoudig leven, over boeken en dat de meeste mensen deugen, over stijl en tijd. Tussendoor grapjes en plagerijen en ‘mm… ijs met aardbeien!’ Vader ben ik op deze dag – vader aan de zijde van A.

Amen, het zij zo! Laat dit het zijn.

Dank u. Ja. Dank u (God – misschien?).