Wij zijn op weg naar Salares, een van de witte dorpjes die zich in de plooien van het Andalusische berglandschap schuil houden. We zien het van ver liggen, maar telkens weer verdwijnt het achter een uitstekende bergwand, en pas na ettelijke haarspeldbochten geraken we er. We moeten de auto achterlaten, ofwel op een piepkleine parking die boven het dorp gelegen is, ofwel op een ietwat breder plein met winkeltjes dat zich aan de voet van het dorp bevindt. Of je nu de neerwaartse route neemt dan wel de opwaartse, overal zijn knullig in elkaar geflanste wegwijzers naar de bar van Theo aangebracht met de uitdrukkelijke vermelding dat je er ook kunt eten: ‘Bar El Theo para comer’. Of je nu de opwaartse route neemt dan wel de neerwaartse, overal zie je aan de witte muren van de huizen kleine kapelletjes met daarin één van de veertien staties van de kruisweg. De weg naar de bar van Theo valt gedeeltelijk samen met de via dolorosa en we vragen ons af of Theo zou weten dat zijn naam Grieks is voor God. We passeren Simon van Cyrene, die de man van Nazareth helpt bij het dragen van zijn kruis, en Veronica, die met een zweetdoek zijn bebloed gezicht bet. Aan een met een zeil overdekte plek vinden we de bar. We bestellen een biertje, waarvan de naam eens te meer het profane met het sacrale mengt: ‘San Miguel’. En overschouwen wat er gebeurt: twee kanaries zingen de ziel uit hun gele lijf, drie versleten honden zoeken elkaars gezelschap in de schaduw, mussen pauzeren op een elektriciteitsdraad buiten het bereik van een schrale kat, vier mannen spelen woordeloos kaart. In het zinderende licht van de zuiderse namiddagzon verspreidt zich de volheid van het niets, oneigentijds en onwerelds. Elke dag opnieuw wordt daar in Salares de simpele ledigheid gevierd.