Een zonnige februaridag verfrist en verrast met een verse kijk op de wereld. De moeheid van de winter wordt ingeruild voor de nieuwsgierigheid van de jeugd. Dit wordt mooi geëvoceerd in een gedicht van Paul Rodenko, dat de lezer verwelkomt met de woorden: ‘Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open’. Geen duistere geheimen, alleen het wonder van wat pril is en jong en speels. Het gedicht eindigt met de woorden: ‘De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.’ Alsof ze zich niets herinnert, begint de lente aan een nieuwe bloei: de tijd die bouwt en breekt, is als een spelend kind.